Porywająca opowieść o współczesnym Bożym szaleńcu, proroku Kościoła, ks. Franciszku Blachnickim, założycielu Ruchu Światło-Życie, kandydacie na ołtarze. Jego życie to najlepszy dowód na to, że Bóg ma wobec nas wielkie plany, tylko musimy mu pozwolić je realizować.

Pierwsze skojarzenie z nazwiskiem „Blachnicki”? Oaza. Słuszne i niesłuszne. Słuszne – bo rzeczywiście temu dziełu poświęcił swoją działalność duszpasterską. Niesłuszne – bo jego życie i doświadczenie Boga było znacznie bogatsze. Był jednym z tych szaleńców Boga, którzy wsłuchani w Jego głos idą za nim bez względu na okoliczności. Niewątpliwie wyprzedzał swój czas i ponosił tego konsekwencje.

Książka jest zapisem jego osobistych doświadczeń, zmagań wewnętrznych, ale też świadectwem tego, czego dokonał w polskim Kościele. Udało się w niej zebrać również dotychczas niepublikowane wspomnienia współpracowników ks. Franciszka Blachnickiego, uczestników oaz oraz księży, którzy prowadzili pierwsze rekolekcje. Swoimi refleksjami podzielili się m.in. bp Jan Szkodoń i bp Grzegorz Ryś. Wyłania się z nich obraz człowieka, który bezgranicznie ufał Bogu – zarówno w wielkich sprawach Kościoła, jak i w drobnych, codziennych, związanych np. z zaopatrzeniem oaz.

Wszyscy, którzy mieli okazję porozmawiać z Janem Pawłem II są zgodni, co do jednego spostrzeżenia – gdy Papież Polak z kimś się spotykał, to właśnie te osobę czynił bohaterem spotkania. W kilka sekund potrafił sprawić, że jego rozmówcy czuli się dla niego ważni.

Znana dziennikarka oddaje głos tym bohaterom pontyfikatu Wielkiego Papieża. Kilkadziesiąt osób – z których jedni pracowali z nim na co dzień, a inni mieli kontakt incydentalny – opowiada o tym, w jaki sposób Jan Paweł II odmienił ich życie. Wśród polskich rozmówców są m.in.: kardynał Stanisław Dziwisz, abp Mieczysław Mokrzycki, Jacek Moskwa, brat Marian Markiewicz, który wiózł kardynała Wojtyłę na konklawe w 1978 roku. Autorka zaprosiła również do wspomnień bliskich współpracowników Papieża w Watykanie. Dzięki nim poznajemy obraz Jana Pawła II widziany oczami innych narodów i innych KościołówAutorce, która wiele lat spędziła wśród dostojników watykańskich udało się namówić bohaterów do wzruszających wyznań, opowieści, które chwilami wyciskają łzy. Niektórzy z nich zdradzają szczegóły, jakich nie znajdziemy w żadnej dotychczasowej biografii.

Druga część książki uchyla drzwi Watykanu, dowiemy się z niej m.in., kto leczył Papieża, kto go ubierał, kto mu szył buty. Autorka oprowadza nas po zakątkach Wiecznego Miasta, ukazując miejsca związane z Janem Pawłem II. Dzieli się anegdotami i ciekawostkami przechowywanymi przez ludzi z najbliższego otoczenia Świętego.

Aleksandra Zapotoczny – urodzona w Wadowicach, dziennikarz akredytowany w Biurze Stolicy Apostolskiej, mieszka w Rzymie od dwudziestu dwóch lat, autorka książek o Janie Pawle II.

Książka Chwała Maryi jest wiernym tłumaczeniem dzieła św. Alfonsa Liguori, wydanego w 1750 roku, jeszcze za życia autora. Jest żywym świadectwem jego głębokiej wiary i ufności do Matki Najświętszej, którą uważał za najlepszą Orędowniczkę i Wspomożycielkę, bramę wiodącą grzeszników do Boga. W swoich rozważaniach nie wahał się cytować i korzystać z doświadczeń swoich wielkich poprzedników: św. Brygidy, św. Bernarda z Clairvaux, św. Bernardyna ze Sieny i wielu, wielu innych. Jego nauczanie trafiało prosto pod strzechy i było przeznaczone dla najbardziej potrzebujących. Dlatego też św. Jan Paweł II wspominając w Redemptoris Mater postać św. Ludwika Marii Grignion de Montfort, jako wyznawcę i nauczyciela duchowości maryjnej, stawia zaraz za nim postać św. Alfonsa Marii de Liguori i jego dzieło o Maryi.

Kiedy zatem pochylamy się nad pozostawionym nam przez św. Alfonsa tekstem, dostrzegamy, że pełna chwały Maryja jest również naszą bramą do nieba, jest drogą, po której każda i każdy z nas idzie do Domu Ojca. (Arcybiskup Wojciech Polak Prymas Polski)

Największym pragnieniem św. Alfonsa de Liguoriego było ukochać Jezusa Chrystusa tak, jak na to zasługuje, i sprawić, by był kochany przez wszystkich ludzi. Dlatego, mimo upływu wieków, ten niezwykle żarliwy miłośnik Ukrzyżowanego nadal może być naszym przewodnikiem w kontemplacji męki Pańskiej – najwyższego wyrazu miłości Boga do nas – i uczyć nas, jak powinniśmy rozpalać w naszych duszach miłość do Jezusa Chrystusa, który za nas umarł na krzyżu. Duchowość pasyjna nie ulega przedawnieniu.

Jan Chaim CSsR

Św. Alfons Maria de Liguori (1696–1787) należy do największych czcicieli i apostołów Jezusa Chrystusa ukrzyżowanego. Całe życie i dzieło tego wielkiego doktora Kościoła, biskupa, misjonarza, założyciela Zgromadzenia Najświętszego Odkupiciela, autora licznych dzieł z dziedziny teologii i duchowości, muzyka, malarza i poety było jakby żywym komentarzem do męki Pańskiej. Swoją żarliwą miłość do Ukrzyżowanego karmił św. Alfons rozważaniem Ewangelii, lekturą książek o pasji Chrystusa i codzienną praktyką drogi krzyżowej.

Prezentowana książka składa się z trzech tekstów: Rozważania męki Pańskiej według opisu Ewangelistów, Miłość dusz, Ćwiczenie drogi krzyżowej. Podstawą wydania są ich XIX-wieczne przekłady, odpowiednio uwspółcześnione, lecz z poszanowaniem dla tłumacza oraz w przekonaniu, że ich plastyczny język stanie się dodatkowym cennym walorem książki, przybliżając w ten sposób czytelnika do czasów świętego autora.

Opowieści pielgrzyma są praktycznym wprowadzeniem do Modlitwy Jezusowej. Autor opisuje w nich przeżycia XIX-wiecznego pielgrzyma, wędrującego po sanktuariach na terenie całej Rosji, który dzielił się z napotkanymi osobami doświadczeniem tej modlitwy. Polega ona na nieustannym przyzywaniu Imienia Jezus, a jej celem jest doświadczenie Bożej obecności i uwielbianie Boga w każdym momencie naszego życia. Dzięki prostocie i przystępności książka szybko zyskała ogromną popularność, została przetłumaczona na wiele języków i należy już do klasyki duchowości. Została też wspomniana w powieści Bracia Karamazow F. Dostojewskiego.

Opowieści pielgrzyma są na tyle przekonywującym świadectwem doświadczeń mistycznych, że przyczyniły się do rozpowszechnienia Modlitwy Jezusowej na całym świecie.

Niniejsze wydanie to przekład pełnego tekstu oryginału, obejmuje fragmenty pomijane dotąd we wcześniejszych publikacjach.

We wstępie ks. prof. Józef Naumowicz opisał też najnowsze badania nad dziełem oraz nad ich autorem Arsenijem Trojepolskim.

Nauczanie papieża Benedykta XVI zawarte w trzech encyklikach i czterech adhortacjach apostolskich wypływa z jego doświadczeń duchowych i intelektualnych.

W swych encyklikach papież-teolog zwraca uwagę na znaczenie dla życia chrześcijańskiego trzech cnót teologalnych: wiary, nadziei i miłości. Z kolei adhortacje są owocami czterech synodów. Ojciec Święty zebrał w nich i pogłębił to wszystko, co wyrazili ojcowie synodalni, o czym dyskutowali i co zatwierdzili.

Jak czytać te dokumenty? Mając świadomość, że encyklika to orędzie skierowane przez papieża do biskupów i wiernych, a także ludzi dobrej woli, mówiące o zasadach wiary i moralności chrześcijańskiej, czy też różnych aspektach życia w świetle wiary. Należy do autorytatywnego, zwyczajnego nauczania Ojca Świętego. Natomiast adhortacja ma znaczenie duszpasterskie, zwykle adresowana jest do określonej grupy osób bądź podejmuje konkretny temat.

Dokumenty te zachwycają wspaniałymi i głębokimi sformułowaniami, odkrywającymi istotę naszej wiary. W każdym z nich możemy odnaleźć duchowe pokrewieństwo oraz godziny rozmów z wielkim poprzednikiem Benedykta XVI – świętym Janem Pawłem II.

Każdy z dokumentów poprzedzony został komentarzem o. Stanisława Tasiemskiego OP.

Ćwiczenia duchowe św. Bonawentury powstały na prośbę siostry klaryski, która poprosiła świętego o wskazówki do codziennych medytacji. Autor zachęca w nich do poznawania Boga przez „rozważanie sercem”, czyli pobożne rozpamiętywanie życia Pana Jezusa i Jego nauki. W tym celu zamieścił w swoim dziele liczne teksty biblijne, wyjątki z pism św. Bernarda z Clairvaux oraz praktyczne wskazówki, jak je interpretować. Codzienna kontemplacja wybranych przez niego tekstów miała na celu nie tylko zatrzymać przy nich myśl, ale nade wszystko serce, by osiągnąć intymną więź z Bogiem.

Medytacje nazywane „mistyczną biografią Chrystusa” od wieków są uznawane przez wiernych za arcydzieło kanonu klasyki duchowości i jeden z fundamentów pogłębiania życia duchowego. Autor doskonale połączył w nich kontemplację z życiem codziennym, a przez nauczanie o życiu miłością Bożą nieustannie przypomina nam o ludzkiej słabości i o obowiązkach pokuty i miłosierdzia.

Przeniknięte ideą miłości rady świętego zwanego Doktorem Serafickim pozostają nadal aktualne i przemawiają do serc również dzisiaj, bez względu na wiek i wykształcenie wierzących.

Rozważając Księgę Koheleta o. Józef Bremer zaprasza czytelnika do zadawania wciąż aktualnych pytań: o sens życia, o przemijanie, o obecność Boga w świecie. Przekonuje, że podobnie jak biblijny autor, który 2000 lat temu miał odwagę skonfrontować swoje myślenie z odmienną dla hebrajczyków kulturą grecką, tak i my jesteśmy dziś zmuszeni do konfrontacji naszego obrazu świata z życiem w społeczeństwie wielokulturowym, z pytaniem o nierówności społeczne i zagrożenie naszej planety.

Kohelet nigdy nie bał się pisać o doświadczeniu nonsensu i pustki, które często są udziałem współczesnego człowieka. Był przekonany, że wiara powinna być żywa i dynamiczna i nie może rozwiązać w cudowny sposób za człowieka wszystkich jego problemów. Wręcz odwrotnie przekonywał, że osoba wierząca zderza się z różnego rodzaju ograniczeniami i brakami. Jako bystry obserwator codziennej rzeczywistości widział w życiu ludzkim nie tylko czas umierania, zabijania, burzenia i płaczu, ale także czas narodzin, budowania pokoju i radości. Jest dla nas współczesnych wzorem, jak się nie poddawać presji otaczającego nas świata oraz jak szukać bronić niepodważalnej prawdy w naszym życiu.

Życie jest warte przeżycia – przypomina za Koheletem autor. Warto, abyśmy zaczęli je smakować, zamiast się zamartwiać.

Ks. prof. dr hab. Józef Bremer SJ – naukowiec, dydaktyk, duszpasterz, były rektor Akademii Ignatianum w Krakowie, autor prac naukowych z zakresu filozofii, logiki i kognitywistki, a także szeroko zakrojonych opracowań popularnonaukowych.

Zdumiewająca, a jednak mało znana historia francuskich zakonnic, które w XIX wieku w imię swojej wiary i z zamiłowania do wyzwań opuściły klasztory i ruszyły w świat. W kornetach i z różańcami jako paszportami przepływały oceany, przemierzały dżungle i pustynie, aby dzielić życie rdzennych mieszkańców ze wszystkich kontynentów – czasami nawet zanim dotarli tam odkrywcy i kolonizatorzy. Choć było ich w terenie nawet dziesięć razy więcej niż misjonarzy, ich rola nadal nie jest wystarczająco doceniona.

Te nieustraszone, inteligentne, odważne i szlachetne kobiety całe swoje życie poświęciły służbie ojczyźnie. Stworzyły szkoły, szpitale, struktury pomocy społecznej. Pozostały po nich listy, dzienniki, opowiadania, a także wciąż żywe ślady w pamięci mieszkańców. Autorki, opisując historię ekscytującego życia ośmiu z nich, zabierają nas w pasjonującą podróż w cztery strony świata, od Ameryki po Chiny, przez Palestynę i Ocean Spokojny.

Agnès Brot – absolwentka Institut d’études politiques (Instytutu Nauk Politycznych) w Tuluzie i specjalistka z zakresu historii Kościoła XIX i XX wieku. Kierowała także Centre d’études Edmond Michelet (Centrum Studiów Edmonda Micheleta).

Guillemette de la Borie – dziennikarka. Długo pracowała dla prasy młodzieżowej („Pomme d'Api”, „Phosphore”), potem dla „La Croix”. Jest także autorką esejów o edukacji, biografii, opowiadań i powieści.

Dowód na życie po śmierci!

PO DRUGIEJ STRONIE jest publikacją wyjątkową. Tyle powodów dla których warto przeczytać tę książkę. Jednym z nich jest to, iż stanowi próbę odpowiedzi na jedno z najbardziej nurtujących człowieka PYTAŃ: co dzieje się z nami po śmierci?

To co stanowi o wartości tej książki to jej pozytywne przesłanie. Jest zapisem świadectw osób, które doświadczyły „przejścia na drugą stronę”. Ich autentyczny przekaz może odmienić nasze życie i uczynić go lepszym, a przede wszystkim możemy lepiej zrozumieć wszechogarniającą miłość Boga. W obliczu spraw ostatecznych: śmierci i życia wiecznego, nieba, piekła, czyśćca zupełnie inaczej spojrzymy na nasze życie i postępowanie.

PO DRUGIEJ STRONIE oswaja nasz lęk przed śmiercią. Pozwala zrozumieć to, co w życiu jest najważniejsze z perspektywy rzeczy ostatecznych.

Po śmierci człowieka doświadczamy nowej rzeczywistości, o której Pismo Święte mówi: „lecz właśnie głosimy, jak zostało napisane, to, czego ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało, ani serce człowieka nie zdołało pojąć, jak wielkie rzeczy przygotował Bóg tym, którzy Go miłują” (Kor 2, 9).

Zawarte w książce opisy ludzkich doświadczeń związanych z przeżyciem śmierci klinicznej nie powinny być traktowane jednak jako pewny (bo nie teologiczny) opis nieba, piekła czy czyśćca. Czy to znaczy, że mamy je odrzucić? Nie, bo są one dla nas świadectwem , że skoro przeżycia związane z bliskim otarciem się o śmierć są tak wspaniałe i tak przemieniające, to po śmierci możemy doświadczyć czegoś o wiele doskonalszego. Książka daje wyraźną wskazówkę, a zarazem pouczenie, że to, co spotka nas po „ostatecznym przejściu” będzie się wiązało bezpośrednio z naszym ziemskim życiem i wyborami, jakich tu dokonujemy. Potwierdzają to słowa Jezusa zawarte w przypowieści o Łazarzu, proszącego o możliwość ostrzeżenia swoich braci przed konsekwencjami złego życia:

„Proszę cię więc, ojcze, poślij go do domu mojego ojca. Mam bowiem pięciu braci: niech ich przestrzeże, żeby i oni nie przyszli na to miejsce męki”. Lecz Abraham odparł: „Mają Mojżesza i Proroków, niechże ich słuchają”. „Nie, ojcze Abrahamie – odrzekł tamten – lecz gdyby kto z umarłych poszedł do nich, to się nawrócą”. Odpowiedział mu: „Jeśli Mojżesza i Proroków nie słuchają, to choćby kto z umarłych powstał, nie uwierzą” (Łk 16,19-31).

Zgodnie z nauką Kościoła i przekazem biblijnym istnieje świat po śmierci fizycznego ciała i najważniejszą rzeczą w doczesnym życiu jest być na nie przygotowanym. Najpewniejszą drogą wiodącą do nieba jest przyjęcie miłości Boga i osobista relacja z Jezusem Chrystusem umacniana przez modlitwę i sakramenty.

Co roku „dieta mind” znajduje się w czołówce rankingu najzdrowszych diet, tworzonym przez lekarzy – dietetyków, diabetologów, psychologów. Jej pierwotnym zadaniem miało być przede wszystkim wzmocnienie układu nerwowego i sprawności umysłu, jednak ku zaskoczeniu lekarzy pozytywnie wpłynęła na funkcjonowanie całego organizmu. Albowiem właściwe odżywienie mózgu sprawia, że poprawiają się parametry przebiegu wszystkich procesów, którymi on steruje - nie tylko sprawności umysłu, ale też pracy serca, oddychania, odczuwania bólu, a nawet nastroju…

Autor przedstawia jej założenia, opisuje zależności między odżywianiem a funkcjonowaniem mózgu. Podpowiada, jak odżywiać się w przypadku różnych schorzeń o podłożu neurologicznym, m.in. w przypadku choroby Alhzmeimera, oraz jak usprawnić pracę swojego umysłu i jak uleczyć całe ciało dzięki dostarczaniu do mózgu odpowiednich składników odżywczych. Liczne przepisy ułatwią zastosowanie tej diety w codziennym jadłospisie.

Ksiądz Waldemar Chrostowski – największy autorytet w sprawach Pisma Świętego, zachęca do jego czytania.

Kamyk z procy Dawida. Jak czytać Pismo Święte? to książka poświęcona podstawowym zagadnieniom dotyczącym lektury Biblii. Jeden z najwybitniejszych polskich biblistów odpowiada w tej publikacji na tak istotne pytania jak:

Czym jest Pismo Święte?

Jak powstało?

Jak rozumieć natchnienie i bezbłędność Biblii?

Na czym polega historyczność ksiąg biblijnych?

Dlaczego na kartach Biblii są wzmianki o przemocy i złu?

Jaka jest relacja miedzy historycznością Jezusa Chrystusa i wiara w Niego?

Czy orędzie Jezusa było ewolucja czy rewolucja?

Jak praktycznie czytać Pismo Święte?

Ks. prof. Waldemar Chrostowski – profesor zwyczajny i kierownik Katedry Egzegezy Starego Testamentu na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Kardynała. W latach 2003-2013 przewodniczący Stowarzyszenia Biblistów Polskich i w latach 2005-2016 dyrektor Instytutu Nauk Biblijnych na WT UKSW. Członek Komitetu Nauk Teologicznych Polskiej Akademii Nauk i konsultor Komisji Nauki Wiary Konferencji Episkopatu Polski. Autor ponad 2800 publikacji naukowych i popularnonaukowych. Laureat watykańskiej Nagrody Ratzingera (2014).

Była niewolnicą dwunastu mężczyzn, wykorzystywana przez dziesiątki innych, sprzedawana i odsprzedawana; jej historia należy do Państwa Islamskiego i odzwierciedla jego teologię, która głosi, że wszystkie grzechy mężczyzn wcielone zostają w kobiece ciało.

To nie jest powieść. To prawdziwa historia Marie, chrześcijanki o blond włosach i zielonych oczach, mieszkającej od urodzenia w Iraku. W czasie działań wojennych w Iraku w 2014 roku dżihadyści porywali kobiety, więzili je, torturowali, gwałcili i odsprzedawali kolejnym właścicielom. Marie jest jedną z nich. Żołnierze Państwa Islamskiego po zdobyciu jej rodzinnego miasta, zabrali ją wraz z dwiema siostrami i umieścili w domu dla niewolników, gdzie przebywało już pięćdziesiąt innych kobiet. To wtedy Marie stała się sabaya – niewolnicą. Następne dwa lata jej życia regulowane było przez „podręcznik niewolnicy seksualnej” – oficjalny dokument wydany przez jeden z departamentów Państwa Islamskiego. Jego lektura jest wstrząsająca.

Taka jest też historia Marie. Mistrzowsko opowiedziana, nie daje wytchnienia w czasie lektury. Dzięki niej inaczej patrzymy na statystyki i doniesienia z tego regionu świata – za każdą liczbą i za każdym newsem kryje się dramat kolejnej „Marie”.

Z każdą stronicą tej książki rośnie niedowierzanie, że to wszystko, czego doświadczyła Marie, mogło spotkać jedną osobę. A po przeczytaniu ostatniego zdania musimy zmierzyć się ze świadomością, że to samo stało się (i dzieje się nadal) z tysiącami innych kobiet w tym regionie. „Jeśli to jest kobieta…”, ponieważ paradoksalnie Marie przez cały okres uwięzienia walczyła ze swoimi prześladowcami, aby zobaczyli w niej chociaż zwierzę, bo im prawo przyznawało lepszy status niż niewolnicom seksualnym. Ale „jeśli to jest kobieta”, to czy tych, którzy ją torturowali, gwałcili i sprzedawali, można nazwać mężczyznami? Ludźmi? A jak nazwać nas, jeśli odwracamy wzrok, by nie widzieć dramatu tych, którzy żyją w tej części świata?

Agata Młynarska

Błogosławiona Małgorzata Ebner była zakonnicą i mistyczką. Wstąpiła do klasztoru dominikanek pod wezwaniem Wniebowzięcia NMP w Mödingen w diecezji augsburskiej. Ciężko zachorowała i została przykuta do łóżka. W 1332 roku na polecenie kierownika duchowego zapisywała swoje mistyczne doświadczenia w dzienniku.

Korespondowała z dominikaninem i mistykiem Janem Taulerem. Zmarła w opinii świętości w wieku 60 lat. Jej kult jako błogosławionej potwierdził papież Jan Paweł II w 1979 roku.

W listach Błogosławionej próżno szukać niejasnego, oderwanego od życia sposobu myślenia; dominują w nich praktyka i doświadczenie. Owa relacja mistycznych przeżyć ma tym większą wartość, że zawdzięczamy je miłującej prawdę kobiecie, której zupełnie obce były fanatyzm i przesada. Małgorzata z podziwu godną otwartością mówi o swych pokusach, trudnościach i sukcesach. Z jej zapisków wyłania się fascynujący obraz drogi, którą przebyła ku pełni mistycznego życia.

Objawienia Błogosławionej w jasny sposób ukazują dzieje konkretnego życia mistycznego i stanowią księgę pociech dla wszystkich doświadczających cierpień i bezczynności.

Duchowy program Mistrza Eckharta zakłada życie w wolności, rozumianej nie jako ucieczka od świata, ale jako zasadnicza przemiana naszego w nim życia.

Jego życie i działalność przypadły na wyjątkową epokę w dziejach Kościoła. Mistrz Eckhart był nie tylko cenionym spowiednikiem i kaznodzieją, doświadczonym duszpasterzem, ale przede wszystkim jednym z największych teologów i mistyków swoich czasów. Jego dzieła należą do klasyki duchowości.

Główną myślą rozważaną przez Mistrza Eckharta, jest zjednoczenie z Bogiem, które jest efektem działania łaski. We wszystkich kazaniach i traktatach zjednoczenie mistyczne z Bogiem, określane jest różnymi terminami: oderwanie, ogołocenie, odosobnienie.

Im bardziej wyjdzie z ciebie „stary człowiek” – powiada Mistrz Eckhart – tym więcej będzie w tobie nowego, Bożego człowieka. Im mniej przywiązania do świata, tym więcej Boga.

Utwory św. Efrema (ok. 306–373) i anonimowe powstałe w jego kręgu oraz innego wielkiego poety Jakuba z Sarug (451– 521) zaliczamy do poezji syryjskiej. Jest ona głęboko zakorzeniona w Biblii. Wynika to z ówczesnego przekonania, że żadne słowa nie są w stanie opisać niepojętego Boga. Można więc o Nim mówić jedynie za pomocą biblijnych obrazów wyjaśnianych alegorycznie lub symbolami i skojarzeniami. Jest to poezja zadziwienia nad Wcieleniem Syna Bożego, a jednocześnie nad dziewictwem i macierzyństwem Maryi.

Czytając hymny Efrema, widzimy Maryję jako jaśniejącą niesłychaną wprost pięknością i świętością. Święty porównuje Jej czystość do bezgrzeszności samego Chrystusa, w czym widziano zapowiedź nauki o Niepokalanym Poczęciu. Tymczasem w twórczości Jakuba z Sarug dostrzegamy fascynację dobrocią Bożą i pięknem świata oraz przekonanie, że bardziej godne Boga jest raczej opiewanie niewypowiedzianej tajemnicy niż jej „bezwstydnie badanie”.

Teksty te przyczyniły się do rozwoju kultu maryjnego w Kościele.

Bł. Katharina Emmerich to mistyczka i wizjonerka, obdarzona stygmatami, beatyfikowana przez Jana Pawła II w 2004 r. Jej szczegółowe wizje, obejmujące kilkadziesiąt tomów, dotyczą życia Jezusa, Maryi, Józefa i ich krewnych oraz Apostołów. Na podstawie jej widzeń odnaleziono m.in. domek Maryi w Efezie.

Z wizji bł. Kathariny zawartych w tym tomie wyłania się obraz nieludzko cierpiącego Pana Jezusa, który nieustannie modli się za swoich oprawców i przebacza im. Przejmujące, szczegółowe opisy pozwalają nie tylko przenieść się w samo centrum ewangelicznych wydarzeń, ale – co najważniejsze – pomagają w ich duchowym przeżyciu.

Na kanwie tych objawień powstał scenariusz do słynnego filmu Mela Gibsona Pasja. Dzięki obszernym komentarzom przybliżającym kontekst biblijny oraz historyczno-kulturowy czytelnik ma szansę zrozumieć, czym tak naprawdę są objawienia prywatne, pogłębić swoją świadomość religijną, ale przede wszystkim na nowo odkryć, co się wydarzyło na Kalwarii.

Wizje zawarte w niniejszym tomie obejmują podróże misyjne Pana Jezusa, w czasie których dokonywał On licznych cudów i uzdrowień. Pasjonujące, szczegółowe opisy i uzupełnienia dobrze znanych historii pozwolą czytelnikowi przenieść się w samo centrum ewangelicznych wydarzeń. Będzie mógł on dowiedzieć się, dlaczego Mistrz tak często nauczał przez porównania, lepiej pozna osobę Judasza Iskarioty, sprawdzi, ile razy nawracała się Magdalena, posłucha Kazania na górze, a może nawet odważy się wraz z Jezusem chodzić po wodzie.

Anna Katharina Emmerich - mistyczka i wizjonerka, obdarzona stygmatami, beatyfikowana przez Jana Pawła II w 2004 r. Jej szczegółowe wizje, spisane przez Klemensa Brentano, obejmują kilkadziesiąt tomów. Dotyczą życia Jezusa, Maryi, Józefa i ich krewnych oraz Apostołów. Na podstawie jej widzeń odnaleziono m.in. domek Maryi w Efezie.

Wizje zawarte w niniejszym (ostatnim) tomie obejmują dalszy ciąg podróży misyjnych Pana Jezusa, w czasie których nauczał On o królestwie Bożym i objawiał swoją moc poprzez liczne cuda. Pasjonujące, szczegółowe opisy i uzupełnienia dobrze znanych historii pozwolą czytelnikowi przenieść się w samo centrum ewangelicznych wydarzeń. Będzie mógł on wraz z Apostołami zobaczyć przemienienie na górze Tabor, stanie się świadkiem wskrzeszenia Łazarza, dowie się, dlaczego Zacheusz miał zejść z drzewa, a także przysłucha się słowom Jezusa na temat małżeństwa.

Anna Katharina Emmerich - mistyczka i wizjonerka, obdarzona stygmatami, beatyfikowana przez Jana Pawła II w 2004 r. Jej szczegółowe wizje, spisane przez Klemensa Brentano, obejmują kilkadziesiąt tomów. Dotyczą życia Jezusa, Maryi, Józefa i ich krewnych oraz Apostołów. Na podstawie jej widzeń odnaleziono m.in. domek Maryi w Efezie.

Pierwszy tom bestsellerowej serii

Objawienia bł. Kathariny zawarte w tym tomie sięgają początków Biblii. Opisując stworzenie świata, upadek aniołów czy pojawienie się grzechu, mistyczka przywołuje rozmaite wątki, których nie znajdziemy w Starym Testamencie, kładąc jednak nacisk na duchowy aspekt tych wydarzeń.

Dzięki obszernym komentarzom przybliżającym kontekst biblijny oraz historyczno-kulturowy czytelnik może dowiedzieć się nie tylko interesujących szczegółów, ale również zrozumieć, czym tak naprawdę są objawienia prywatne, a także pogłębić swoją świadomość religijną.

Bł. Katharina Emmerich to mistyczka i wizjonerka, obdarzona stygmatami, beatyfikowana przez Jana Pawła II w 2004 r. Jej szczegółowe wizje, obejmujące kilkadziesiąt tomów, dotyczą życia Jezusa, Maryi, Józefa i ich krewnych oraz Apostołów. Na podstawie jej widzeń odnaleziono m.in. domek Maryi w Efezie.